บทกวีเพ้อบ้ารำพันกลอน
๐รำคาญใจไม่มีกวีแก้ว
ที่ส่อแววปลุกฝันในวันหวัง
จะขีดเขียนเวียนวาดกลัวพลาดพลั้ง
สิ้นกำลังความคิดลิขิตกลอน
๐เขียนหมูหมากาไก่ไปเถอะหนอ
คนเฝ้ารอยังรักในอักษร
จักทนอ่านผ่านตาดุจอาวรณ์
แม้ใคร่จรเต็มกลืนก็ฝืนทน๐
๐ตัดใจลาอาลัยมิใคร่ขาด
พิศวาสวงวรรณอยู่พันหน
เฝ้าตีแผ่แล่ลึกสำนึกตน
สู้ดั้นด้นร้อยกรองผยองกานท์๐
๐เปล่งถ้อยคำซ้ำซากจนอยากสับ
ให้ย่อยยับยุบลงก็สงสาร
กลัวทั้งผองมองเห็นเฉกเช่นมาร
ที่พร่าผลาญน้ำคำว่าฉ่ำใจ๐
๐คิดบ่ออกบอกตนสู้ทนเขียน
แม้เบียดเบียนสุนทรีย์รุจีไหน
ผลงานเราเฝ้าเสนอปรนเปรอไป
อาจมีใครแม้หนึ่งเขาซึ้งทรวง๐
๐จะติดใจในกวีลีลาแก้ว
ที่เพริศแพร้วอิ่มเอมเกษมสรวง
ซึมซับงานหวานรสทุกหยดยวง
เฝ้าโหยหวงเห็นค่าบอกว่าดี๐
Orion264(มือขวา)
๑๑ มิถุนายน ๒๕๕๖
หมายเหตุ กลอนนี้ไม่ได้หมายถึงใครแค่บ่นไปเรื่อยเปื่อยในยามที่คิดกลอนไม่ออกเท่านั้น
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
