ขอเพียงเธอเป็นเธอที่เพ้อหา
ขอเพียงมาสองเราเช้ายันค่ำ
ขอเพียงรู้ใจกันวันฝนพรำ
ขอเพียงฉ่ำชื่นจินต์ยามรินลง
มิต้องการหวานล้ำกลัวคำหลอน
มิต้องการคำวอน พิศวง
มิต้องการพร่ำเพ้อกลัวเจอพง
มิต้องการงวยงงตรงเธองอน
เป็นตัวเธอเช่นนี้แหละดีแล้ว
ตรงกับแนวของฉันที่หวั่นอ้อน
กลัวเหลือเกินคำหวานที่หว่านวอน
กลัวตัดรอนชานอ้อยคอยวันคาย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
