เฝ้าพากเพียรเขียนกลอนในตอนดึก
นั่งตรองตรึกนึกภาพเพื่อฉาบให้
บทกวีมีมนต์จากคนไกล
สู่หทัยหน้ามนได้ยลยิน
ว่าคิดถึงห่วงใยด้วยใจภักดิ์
ไม่หยุดพักรักเจ้าเฝ้าถวิล
ฝากหัวใจสู่ดาวจากชาวดิน
อยากโบยบินมาหาแก้วตาจัง
เฝ้าพากเพียรเขียนกลอนในตอนเหงา
ยังไม่เข้าขั้นกวีดั่งที่หวัง
สื่อความหมายอ่อนด้อยไม่โด่งดัง
เกรงเจ้าชังคนเชยที่เอ่ยคำ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
