หมู่เมฆลอย คล้อยเคลื่อน เกลื่อนท้องฟ้า
นึกถึงหน้า ยาใจ ให้หมองหม่น
เคยร่วมเรียง เคียงเจ้า เฝ้ากมล
รักหวานล้น ยลจิต มิคิดคลาย
หมู่เมฆลอย คล้อยเคลื่อน ยังเลื่อนกลับ
ไม่ลาลับ ดับไป ให้ใจหาย
ไม่ผกผัน ปันใจ ให้คลอนคลาย
หรือใจร้าย หายหน้า ลาจากไกล
ริมขอบฟ้า มาหม่น เพราะทนเห็น
แม่เนื้อเย็น เป็นฉะนี้ ฤดีไหม้
ฝูงปักษา พาร้อง กุ่ก้องไป
ถึงทรามวัย ให้ย้อน คืนครมา
ยุพาพาล ปานว่า ชลาศัย
ที่ไหลไป ไม่ย้อน จรมาหา
ทิ้งให้พี่ นี้ช้ำ ด้วยน้ำตา
โปรดกลับมา พาใจ พี่ไปเคียง