สายลมปลิวถมทับระดับหญ้า

หยาดน้ำค้างโรยราในป่าเขา

กระไอชื้นกลบพรางอย่างบางเบา

สายน้ำบอกเรื่องเล่าภาพเงาจันทร์

  ส่งสำเนียงเสียงพิณประทินภพ

ข้ามโค้งฟ้าบรรจบทุกสิ่งสรรค์

ฝากสายลมถมย้ำถ้อยรำพัน

ห่มเสียงพิณของฉันทุกวันคืน

  ฉันบรรเลงเพลงเหงาใต้ราวฟ้า

ท่ามห้วงราตรีกาลยังลานอื่น

เพียงหวังเสียงสายพิณช่วยกินกลืน

หยาดสะอื้น สลด จรดใจ. . .

  หอบความช้ำระกำอันซ้ำซาก

เก็บรอยฝากแผลเก่าอันร้าวไหว

เถิดดวงจันทร์แจ่มจ้าระย้าไกล

ฟังเสียงพิณอาลัย ได้ไหมจันทร์. . .