ม้านั่งเก่าเปล่าร้างริมทางเท้า
                                      ในคราบเหงาเศร้าโรยดูโหยหา
                                      ถึงใครหนึ่งพึงนั่งทุกครั้งครา
                                      แล้วเวลาพาร้างเหินห่างไป

                                      แสงจากโคมโลมเลียเคลียคลอข้าง
                                      ส่องเห็นความอ้างว้างสว่างไสว
                                      ซากความเหงาเปล่าว่างข้างโคมไฟ
                                      ไร้ซึ่งใครในราตรีที่กล้ำกราย

                                      ใบไม้โรยโปรยปรายคล้ายเกลื่อนกลบ
                                      ไม่อาจลบคราบเหงาให้เพลาหาย
                                      ภาพคงมองหมองเศร้าเหงามิคลาย
                                      สิ่งที่เลือนขาดหายหมายเพียงเธอ

                                      เปรียบตัวเองคล้ายเป็นเช่นม้านั่ง
                                      ที่ครวญคร่ำลำพังหวังเสมอ
                                      ว่าสักวันฝันไว้ได้พบเจอ
                                      เห็นภาพเธอนั่งลงตรงที่เดิม

                                                  

                                                 

                                                 
                                               

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]