มันเกินไป ในทาง ต่างว่าแปลก
มันจะแตก ยับเยิน เกินผสาน
แก้วที่ร้าว ต่อไป มิใช่การ
คงไม่นาน ต้องแยก แหลกลงพลัน
สะท้อนทั่ว เรือนร่าง สอางค์สม
น่าภิรมย์ ขาดมือลูบ วูบวาบฉัน
จึงอยู่เดียว ดักดาน มานานวัน
เชิญพี่ท่าน เอื้อมหน่อย คอยมองทาง
อย่ามาดี แต่พูด มีสูตรเด็ด
กลเม็ด แพรวพราว คราวเอ่ยอ้าง
คมในฝัก ชักออก ช้ำชอกมาน
สนิมทาน จนเขรอะ เฮ้อเศร้าใจ
พันทอง
๖/๑๒/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
