นั่งดื่มไวน์ คนเดียว เปลี่ยวใจแสน
คนไร้แฟน อย่างเรา เหงาไหมนั่น
อากาศหนาว กราวกรู ขนชูชัน
เอื้อมมือกัน ลมพัด อึดอัดจัง
ม่านหน้าต่าง พริ้วไสว ในความมืด
ละอองไอ ไหวยืด ยึดผนัง
สองตาแล แดซ่าน มานแทบพัง
ในภวังค์ ยังหวน ครวญถึงเธอ
ยกแก้วไวน์ ขึ้นดื่ม ลืมไม่ได้
โหยหาใน ใจเรา เศร้าจริงเอ่อ
รอยอาลัย ย้ำเตือน เป็นเพื่อนเกลอ
รอยหมองหม่น หล่นเกล่อ เพ้อยามนอน
ยินเสียงเพลง แว่วหวาน ใครขานขับ
คล้ายดังกับ วับแวว หนาวใจอ่อน
ในออ้มกอด ของพี่ นี้ร้าวรอน
สุดจักถอน ใจจาก ยากเสียจริง
สิ้นเสียงเพลง เกรงช้ำ ระกำหนัก
เหมือนสิ้นรัก หักสวาท ขาดทุกสิ่ง
ลมหยุดโชย โปรยล่วง ทุกช่วงติง
เคยแอบอิง อุ่นไอ ในดงดอย
หยิบแก้วไวน์ หน่ายเหลือ เถือดวงจิต
มองเพ่งพิศ ฤทธี ฤดีหงอย
ปล่อยแก้วไวน์ หลุดหล่น หม่นใจลอย
แตกยับย่อย เกลื่อนพื้น ฝืนระทม
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
