จงมองฟ้าคราช้ำเศร้ากำสรวล
มีแสงนวลยวนเย้ายามเหงาหงอย
แจ่มกระจ่างสว่างแจ้งดังแสงพลอย
ของดาวน้อยร้อยพันเป็นขวัญตา
ดุจรอยยิ้มพิมพ์ใจยามไร้เพื่อน
ทั้งดาวเดือนเหมือนจำนรรจ์ชวนหรรษา
ให้คลายทุกข์สุขจินต์ในวิญญาณ์
หมดเหว่ว้าคราเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ได้ยินใครกันกล่อมขวัญเจ้า
เพื่อให้เหงาเศร้าจางจนร้างหาย
คือสายลมพรมพร่างอยู่ข้างกาย
ช่วยผ่อนคลายหน่ายเหงาสิ้นเฉาตรมฯ
บูรพาฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
