ถูกเวลาเเต่ผิดที่

ดึกสงัดไร้เสียงเเห่งสิงสา
ที่ป่าช้าเเห่งนั้นวันเข้าค่าย
ได้กลิ่นไอเเปลกๆรอบข้างกาย
มีผู้คนมากมายรายรอบเตนท์

ความหนาวเย็นเอ็นสะท้านใจหายเฮือก
เย็นยะเยือกทุกอณูนัดชูเส้น
เสียงย่ำนั้นดังถนัดอย่างชัดเจน
บริเวณที่ที่หนึ่งไม่ไกล้ไกล

เรามันนอนต่างถิ่นดินป่าช้า
คิดว่าเป็นพลาซ่าก็หาไม่
ทั้งหนาวเหน็บหนาวร้อนอยู่ภายใน
ทำอย่างไรดันตื่นผิดเวลา

ตั้งสติระงับความตระหนก
พักหนึ่งยกออกมาพร้อมความกล้า
กลั่นหายใจชะโงกเเลซ้ายขว้า
ไม่เห็นมีที่ท่าว่ามีคน

มืดไปหมดไม่เห็นเเม้เเต่เเสงไฟ
มีเเสงจัทร์์รำไรเเก้ขัดสน
ฉายสะท้อนเงาหลอนร้อนกมล
สัมผัสความวิกลยามวิกาล
(พระอภัย)