ชื่อบทกลอน : สุดวสันต์สู่เหมันต์
ผู้แต่ง:โบ้ พรหมราช
๏ สิ้นสายฝนต้นหนาวมาคราวนี้ จิตทวีคิดถึงคนึงหา
โอ้นวลน้องต้องฝนหล่นเมื่อครา วสันต์มาพาใจให้ระริน
ครานี้สิ้นแล้วสายพิรุณร่วง ฝนทิ้งช่วงไปแล้วแม่โฉมฉิน
น้องคงหนาวร้าวรานปานกลืนกิน จวบจนสิ้นวิญญาณ์น่าตกใจ
นับจากวันที่เราได้พานพบ จิตสงบจบดิน ณ ถิ่นไหน
พี่ร้างแรมแต้มชินทั่วถิ่นไป หวังเจอใครสักคนจนค้นเจอ
นวลจันทร์ฤทธิ์จิตพี่นี้ปองนัก ยากจะหักปลงใจไม่เสนอ
เมื่อรักแล้วยากแยกแปลกจริงเออ ขอเพียงเธอผู้เดี่ยวไม่เปลี่ยวใจ
หยุดแล้วจิตคิดไกลไปถึงน้อง จิตพี่ปองถึงนางพร่างไสว
จิตประสงค์สมประสิทธิ์ฤทธิไกร จันทร์ขอให้นางอยู่คู่เคียงเรา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
