คงอาเพศเหตุใจนั้นไกลร้าง
จึงจืดจางห่างเหรักเฉไฉ
ต่างแยกย้ายคล้ายเดือนราเลือนไกล
เคยอำไพไร้แสงเหมือนแสร้งเมิน
โอ้ความหอมพร้อมถวิลชินนาสา
ลมพัดพาราร้างจนห่างเหิน
อกอุ่นอุ่นละมุนเนื้อหอมเหลือเกิน
ไม่ชวนเชิญเพลินกายกลิ่นหายจาง
ฤๅต้องวานผ่านลมระงมร้อง
มาช่วยน้องปองถวิลสิ้นเมินหมาง
จากเฉไฉไกลจิตเดินผิดทาง
กลับเคียงข้างอย่างเคยเหมือนเชยชม
ก่อนเอนกายหงายกลับเพื่อหลับฝัน
วอนเทวัญชั้นฟ้าพาอุ้มสม
คงสมใจในวิญญาณ์ซึ้งอารมณ์
มีทั้งลมพรหมเทวามาช่วยกัน...
" บูรพ์ "
คลับคล้ายจะ หวังดี มีใจช่วย
ร่วมเอออวย ด้วยหมาย ให้สุขสันต์
วอนทั้งองค์ เทวา สารพัน
อีกสายลม ตะวัน พร้อมอันเชิญ
ได้เห็นถ้อยร้อยริน จินต์ซึมซับ
เหมือนจะขับ พิษร้าย ไกลห่างเหิน
ให้แรมลา ร้างลด ปลดทางเดิน
ทิ้งขัดเขิน เมินหน้า อุราตรม
ทุกข์เคยมี ที่เคยล้า คราหม่นเศร้า
ไม่เหลือเงา เคล้าคลุก ปลุกขื่นขม
มีก็แต่ สดชื่น รื่นภิรมย์
ร้าวระทม ถมทับ ไม่กลับมา
ขอขอบคุณ เหลือหลาย ที่หมายยื่น
ให้เริงรื่น ขื่นคลาย หายปวดปร่า
จะไม่ลืม พระคุณ หนุนน้องยา
หวังหนักหนา พบสุข สิ้นทุกข์เยือน...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
