คงอาเพศเหตุใจนั้นไกลร้าง
จึงจืดจางห่างเหรักเฉไฉ
ต่างแยกย้ายคล้ายเดือนราเลือนไกล
เคยอำไพไร้แสงเหมือนแสร้งเมิน
โอ้ความหอมพร้อมถวิลชินนาสา
ลมพัดพาราร้างจนห่างเหิน
อกอุ่นอุ่นละมุนเนื้อหอมเหลือเกิน
ไม่ชวนเชิญเพลินกายกลิ่นหายจาง
ฤๅต้องวานผ่านลมระงมร้อง
มาช่วยน้องปองถวิลสิ้นเมินหมาง
จากเฉไฉไกลจิตเดินผิดทาง
กลับเคียงข้างอย่างเคยเหมือนเชยชม
ก่อนเอนกายหงายกลับเพื่อหลับฝัน
วอนเทวัญชั้นฟ้าพาอุ้มสม
คงสมใจในวิญญาณ์ซึ้งอารมณ์
มีทั้งลมพรหมเทวามาช่วยกัน...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
