แม้เหนื่อยยากเพียงใดอย่าใจเสาะ
ถูกหยามเยาะเพียงใดอย่าใจเศร้า
ถึงท้อแท้เพียงใดอย่าใจเบา
แม้ฟ้าเทาเพียงใดอย่าไปแคร์
เพราะผืนดินถิ่นนี้มีชุ่มฉ่ำ
ทุกเช้าค่ำอบอุ่นด้วยคุณแม่
ถึงฝนแล้งแห้งไปฟ้าไม่แล
อย่าพ่ายแพ้ อดทน คงพ้นกรรม
ตั้งสติทำใจให้สงบ
อาจจะพบสิ่งปลื้มที่ดื่มด่ำ
รำลึกถึงความดีที่เคยทำ
จะน้อมนำขุมพลังสมดั่งใจ
“ไพร พนาวัลย์”
มิมีแล้ว รักเก่า ครั้งคราวก่อน
มิอาจย้อน ทบทวน หวนมาได้
เมื่อฟ้าดิน สิ้นปรานี พร้อมพลีใจ
แม้รักมาก เพียงไร ให้จากกัน
เราทั้งสอง ครองบุญ หนุนแค่นี้
พลัดพรากมี น้ำตา สุดล้าหวั่น
แต่จำเป็น จำใจ ไห้จาบัลย์
ถึงโศกศัลย์ ยอมรับ กับชะตา
มิอาจย้อน ทบทวน หวนมาได้
เมื่อฟ้าดิน สิ้นปรานี พร้อมพลีใจ
แม้รักมาก เพียงไร ให้จากกัน
เราทั้งสอง ครองบุญ หนุนแค่นี้
พลัดพรากมี น้ำตา สุดล้าหวั่น
แต่จำเป็น จำใจ ไห้จาบัลย์
ถึงโศกศัลย์ ยอมรับ กับชะตา
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
