ชีวิตเหมือนเหล้าใหม่ในขวดเก่า
เหมือนกับเต่าหัดเดินบนเนินกว้าง
จึ่งต้องใช้ดุลยพินิจทุกทิศทาง
ที่เลือนรางกลางหมอกอาจหลอกตา
ยังอึมครึมซึมเซาสุดเดาได้
อาจลื่นไหลตกหลุมต้องคลุมหน้า
ไม่อยากมัวโอ้เอ้เสียเวลา
เพียงนัยนาคุ้นชินกับดินแดน
หวังมีเธอเป็นเพื่อนยามเลือนหลง
ยามงวยงงจงรับช่วยจับแขน
ยามกำลังใจลดช่วยทดแทน
ประหนึ่งแกนกลางใจอยู่ใกล้เคียง
ดั่งเริ่มต้นนับหนึ่งไม่ถึงสอง
นัยน์ตาจ้องหน้าหลังระวังเสียง
ประคองตัวเดินไปมิให้เอียง
ขอแค่เพียงก้าวหน้าสง่างาม
“ไพร พนาวัลย์”
เรดเรเบิ้ล ไหมลุง ปรุงให้เสร็จ
จากร้อยเอ็ด รสดี ไม่มีสาม
กับแกล้มเยี่ยม ปลาเผา ดวดเหล้าตาม
มีนงราม นั่งเคียง เอียงแก้มคอย
ลุงแก่แล้ว อย่าคิดมาก ให้หลากเรื่อง
เดี๋ยวจะเคือง ข้องขัด จัดเต็มหน่อย
อยากเป็นเธอ คนนั้น หวั่นใจลอย
อยากสำออย ออเซาะ ฉอเราะกัน
แม้ลุงเริ่ม นับหนึ่ง ถึงร้อยครั้ง
หนูจะฟัง ลุงนับ ไม่กลับหัน
หากลุงเหนื่อย ช่วยนับต่อ หนอทั้งวัน
นับจนทั่น ดมยา ว่าไหมลุง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
