โอ้...ฝึกแต่งกาพย์ฉบัง………สิบหกยากจัง
จะใช้ศัพท์ใดไตร่ตรอง
อันเราไร้คำเรืองรอง…………..ขาดความคล้องจอง
คิดออกเพียงแนวพงพี
หลายคนเล่นเชิงกวี…………….อ่านดูงามดี
อยากแต่งอย่างนี้เหลือเกิน
อ่านงานฝึกตนแล้วเขิน………..ขาดความเพลิดเพลิน
แห้งแล้งบ่มีลีลา
เราควรทำฉันใดหนา…………..คนจึงหันมา
ชื่นชมกาพย์ฉบังเรา
ยิ่งคิดยิ่งขรึมซึมเซา…………….มองฟ้าสีเทา
อยากบินหลบลี้หนีอาย.
อริญชย์
๒๕/๗/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
