......สองแขนโอบร่างเจ้า................ฝากดิน

...ครวญคร่ำน้ำตาริน.....................ร่ำไห้

...เผลอเหลียวแว่วเหมือนยิน............เสียงส่ง

...ตายจากเหลือพิมพ์ไว้.................สนิทแท้ยากถอน




“เรื่องเล่าจากเจ้าวันเพ็น”(ตอนที่๘)

......ยายศรียังพยายามสอนหนูให้สวัสดี..หนูเลยลุกขึ้นยืนสองขาแป๊บนึงค่ะตอนน้าต่ายให้หมูกรอบๆหนูกิน...ยืนนานมากหนูเมื่อยค่ะพุงหนูมันกลม...มี๊กับหนูมีภาษาและการละเล่นที่เรารู้

กัน...เวลาหนูปวดหลังเพราะนอนมากหนูจะทำก้นโด่งๆแล้วมี๊จะสับหลังให้หนูเบาๆซาบ๊ายยยซาบาย...มี๊บอกว่าเป็นสปาค่ะ..การละเล่นที่ตื่นเต้นของหนูคือเวลามี๊ปล่อยผมยาว..ยาว

ววววววแล้วกางเล็บแหลมๆของมี๊...ร้องเสียงเย็นๆว่า...ฉานเป็นผีปอบฉานนนจะกินสะดืออออ...แล้วมี๊จะตะครุบตรงสะดือจุ่นๆของหนู.....แหมม..อายจัง..สะดือจุ่น...มี๊บอกว่าหนูไม่ได้

คลอดที่โรงพยาบาลเด็กเหมือนน้องถุงเงินแต่คลอดที่บ้านแถวซอยปรีดี พนมยงค์...ตามมีตามเกิด...หนูเลยสะดือจุ่นค่ะ...

น้องถุงเงิน..มี๊บังคับบบหนูให้เรียกนัง..เอ๊ยยน้องถุงเงินแบบนี้...แอ่ะ....มี๊มักจะโดนให้รับอุปถัมภ์พวกหนูเสมอๆเวลาเพื่อนคนไหนไม่ต้องการพวกหนู...น้องถุงเงินเป็น๑ในนั้นค่ะ......น้อง

ถุงเงินเค้าเป็นไฮโชค่ะคุณน๊ายยคุณนายต้องนอนบนผ้าผมแกะหนูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่คือหนูอิจฉาน่ะค่ะ..แต่ตอนที่น้องถุงเค้าอ่อนแอมากๆแบบว่าเค้าแก่..หนูเลยสงสารแต่งผมให้เค้ามี๊ก็

ยังไม่ไว้ใจหนูเท่าไหร่กลัวหนูงับหัวน้องถุง..แต่หนูไม่ได้ทำนะคะเพราะตอนนี้หนูรักเค้าเหมือนที่มี๊รัก...คืนที่น้องถุงเงินจากไปอยู่บนสวรรค์  เราอยู่ด้วยกัน...มี๊บอกรักน้องถุงเงิน...สวดมนต์

บทที่ดีๆให้เค้าฟังแล้วจนถึงเวลาน้องถุงเงินก็จากไป......จนเช้า...มี๊ฝากน้องถุงเงินไว้ใต้ดินใกล้ๆต้นพี่ชบาสามัคคีด้วยมือของมี๊เองค่ะ...หนูคิดถึงบ้าน….


...





…ปีกว่าที่ผ่านมากับชีวิตที่เปลี่ยนไป..มีวันเพ็นอยู่ข้างๆตลอดมา...เป็นหนึ่งเดียวจากหลายชีวิตที่เหลือและผูกพันแล้วจากไปตามเวลา...วันเพ็นเป็นแรงบันดาลใจให้กลับมาสู่โลกของตัว

หนังสืออีกครั้ง....จากความรู้สึกเศร้าหมองที่ต้องพลัดพรากมาจากบ้านเดิม...กลายเป็นความสุขเล็กๆที่ได้ระลึกถึงเรื่องราวต่างๆอันเป็นพฤติกรรมที่ผ่านของเค้าที่เล่าโดยวันเพ็น......เค้า

ซึมซับความเป็นตัวเราได้มากที่สุดจากหลายชีวิตที่มีบุคลิคเฉพาะตัว..."ถุงเงิน"ที่ท่าทีเหมือนคุณนาย.."โรส"ที่อ่อนน้อมให้ทุกอย่างเพื่อจะได้เป็นที่รัก....วันเพ็นจากนิสัยห้าวเกเรเค้า

ค่อยๆนิ่ง

รู้จักเข้าหาผู้คน....จากที่เคยมีที่วิ่งเร็วเป็นจรวดที่บ้านเสนาเมื่อต้องมาอยู่ในที่ที่ต่างไปเค้าก็ปรับตัวได้....รู้สึกได้ค่ะว่า..ตัวเรา...เป็นความสุขที่สุดสำหรับเค้า...นั่งมองเราได้ตลอดเวลา

ถ้าไม่หลับ...ในวินาทีสุดท้ายเค้าควรได้จากไปกับการรับรู้ถึงความรักกับสัมผัสของเรา...เสียใจที่ตัดสินใจผิดทิ้งเค้าไว้กับหมอ


...เหนือร่างของหนู

......โปรยเมล็ดดอกบัวดินมากมาย

...สักวันคงขจรขจายเป็นบุปผา

...กล่อมหนูด้วยกลีบเกสรอ่อนผกา

...แทนคำว่า.....คิดถึง...คิดถึงเหลือเกิน

......ขอบคุณทุกๆอักษรที่ร่วมความรู้สึกนี้...สักวันหนึ่งหาก..”เรื่องเล่าจากเจ้าวันเพ็น”ได้พิมพ์เป็นรูปเล่มเพื่อระลึกถึงเค้า..เรียนขออนุญาตทุกท่านนำความรู้สึกที่งดงามสำหรับสองชีวิตลง

ร่วมด้วยนะคะ....


...สียะตรา..