Re: ......วันเพ็น...

กลับจากงานถึงบ้านมันต้อนรับ ใช้ปากงับทักทายสายตาส่ง
ดึงกางเกงรั้งไว้ให้นั่งลง แล้วหมอบลงตรงหน้าจะเลียมือ

ช่างออเซาะเหลือล้นทนไม่ไหว เหมือนถามไถ่ของฝากนี้มิมีหรือ
ขนมชอบของมันต้องหมั่นซื้อ นั่นก็คือทองหยอดรสโอชา

ใช้มือหยิบชูไว้ให้สูงนั้น จะหลอกมันให้ฝืนยืนสองขา
กระโดดตามเหมือนเดินเพลินอุรา ยามนิทรานอนใกล้คล้ายเป็นยาม

หลายปีผ่านเห็นบ้างผิดสังเกต ด้วยมีเหตุชนของไม่ย่องข้าม
แกล้งเก้าอี้ดักไว้ได้รู้ความ ใจวาบหวามตาบอดชนตลอดทาง

อุ้มมันไปบ้านหมอขอรักษา หมอบอกตาเป็นต้อหินกินสองข้าง
น้ำตาเราร่วงหยดรดเป็นทาง สะอื้นพลางฟังหมออธิบาย

จนปัญญาจะรับไว้รักษา ต้องลอกตาฟักฟื้นจะคืนหาย
ไม่มีหมอถิ่นนี้นี่กลับกลาย และอาจตายด้วยนั้นมันชรา

ภายในบ้านเว้นทางห่างไว้นิด จะไม่ผิดทิศทางย่างเข้าหา
เฝ้าหยอกเล่นกับมันทุกวันมา ถึงเวลาวันพรากต้องจากกัน

นั่งเล่นคอมพ์อยู่นามันมาชิด เหมือนสะกิดรู้ว่าตรงขานั่น
มาคลอเคลียให้เราช่วยเกามัน แถมครางลั่นถูกใจหาใดปาน

เกากันไปหยอกกันไปให้เหลืออด น้ำตาหยดใจสั่นหวั่นสะท้าน
ยังคงดิ้นช้าลงคงไม่นาน แล้ววิญญาณออกจากร่างกลางมือเรา

อุ้มมันขึ้นแนบอกตกใจยิ่ง แล้วทุกสิ่งเลือนหายกลายเป็นเศร้า
ร้องไห้โฮออกไปเสียงไม่เบา จึงนำเอากระพรวนเก่ามาผูกคอ

นำไปฝังหลังบ้านเผื่อผ่านเห็น เจ้ายังเป็นเพื่อนเก่าของเราหนอ
ความผูกพันต่อกันนั้นมากพอ จึงใคร่ขอประสบภพที่ดี

เจ้าวันเพ็นเช่นกันถึงวันจาก ต้องมาพรากก่อนวัยใจหายนี่
ความสัมพันธ์ต่อกันนั้นมากมี สุดแสนที่บรรยายหลายแยบยล

จงหักจิตหักใจให้ปล่อยวาง เพื่อให้ร่างวิญญาณได้ไม่สับสน
ภพที่ดีมีอยู่รู้เบื้องบน ไปซุกซนกับของเราให้เฝ้าดู.

นพ
9ก.ค.55