(วสันตดิลกฉันท์ ๑๔)

"เหงาจัง" 

เอกาบ่มีมิตรสหาย              สริร์กายระโรยแรง
ดังหนึ่งตะวันจะสละแสง        ละพิภพเพราะจบวัน

สิ้นเรี่ยวพลังพละลิขิต-         ะสฤษดิ์กวีบรรพ์
เคว้งคว้างมิรู้ทิศจะหัน          บทเหินดำเนินใด

ขาดคู่พะเน้าพจนสร้าง         อุระว้างและหวามไหว
จำเตร็ดระเห็จจรคระไล         ละสถานพิมานกลอน

เดินดุ่มมุพึ่งอัตถ์พระธรรม       ผิวะช้ำจะคลายคลอน
แม้นจิตสงบสละนิวรณ์          ก็จะย้อนเสนอฉันท์       (๖๒๓)

ศรีเปรื่อง
๓๑ ก.ค. ๒๕๕๖