(มาณวกฉันท์ ๘)
ท่านพิค์กะโร่ โก้กะยะเขียว
ผม ฤ ก็เปลี่ยว ขาดนุชจอง
จึงมุประสงค์ จงจิตปอง
หาอรคล้อง เดินจรไป
หวังจะมิแล แคร์นุชนาถ
แต่ก็มิอาจ ขัดหฤทัย-
ตนซะกะคราว ร้าวมนใน
เหตุไฉน ชอบอิสตรี
เปลี่ยนจิตรัก ภักดิ์นร "ตุ๊ด"
ทิ้งละอนุช ได้ ฤ ก็ดี
คงจะระรื่น ชื่นสุขมี
ไร้ทุขบี- ฑาชิวิเรา
ศรีเปรื่อง
ไปเถิด..
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
๐ ข้าน้อยชม้อยอ่าน วจะขานสำราญเย้า
ทวนแล้วก็ทวนเล่า มนะเหงาก็หดหาย
๐ พลอยขำประคำกรอง ปะเหลาะร้องทำนองชาย
ดวงจิตพินิจหมาย วธุงามอร่ามทรวง
๐ ย่านนี้บ่มีหรอก กะจะบอกมิหลอกลวง
แจ่มตายุพาพวง สิริโฉมประโลมใคร
๐ มีแต่ชแรพริ้ง สริร์หญิงกระทิงไพร
นงนาฏขนาดไหน ฤ จะแจ้งแสลงกรรณ
๐ ไปเถิดบุรุษชาติ ยุรยาตร ณ ย่านนั้น
อาจเจอเสมอวรรณ ดนุเห็นจะเป็นตุ๊ด ( เอ๊ย.. ดนุเห็นจะเป็นแฟน)
(๕๔๒)
แหะแหะ.. ฉัน(ท์)พาไป ขออภัยค่ะ ท่านศรีฯ พี.พูนสุข
๖ มิถุนายน ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
