“แสนสงสาร อาทิตย์ อัสดง
เจ้าลอยคง โดดเดี่ยว ตะวันฉาย
สาดแสงสอง สว่าง ให้เรือนกาย
ไม่ได้คราย พักผ่อน ดวงกายา
เจ้าเคยเหงา เหมือนฉัน ไหมตะวัน
คนในฝัน ของฉัน ได้จากลา
อยากจะลอง สอบถาม ตะวันว่า
บนนภา นั้นเหงา สักปานใด
อันชาตินี้ เกิดมา พิการรัก
อยากสลัก รักลง บนห้องใจ
แต่อาภัพ กลับช้ำ ไม่มีใคร
มาห่วงใย คอยอยู่ คู่พักพิง”
ยามอาทิตย์อัสดงลงลับหล้า
แนบขอบฟ้ารักลอยอยู่อ้อยอิ่ง
ในอ้อมกอดอุ่นละไมใจแอบอิง
ให้พักพิงไอรักด้วยภักดี
เธอมิเคยลับฟ้า..อย่าหมองหม่น
ตะวันวนอีกฟากฝากวิถี
สุรีย์หลบแสงงามยามราตรี
แฝงอยู่ที่กลางใจไม่เลือนร้าง
เช็ดน้ำตาของเจ้าอย่าเหงาหม่น
สักวันคนของใจที่ไกลห่าง
จะหวนคืนกล่อมฝันวันฟ้าจาง
อยู่เคียงข้างสร้างฝันอย่าหวั่นเลย
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
