“แสนสงสาร  อาทิตย์  อัสดง
เจ้าลอยคง  โดดเดี่ยว  ตะวันฉาย
สาดแสงสอง  สว่าง  ให้เรือนกาย
ไม่ได้คราย   พักผ่อน  ดวงกายา
      เจ้าเคยเหงา  เหมือนฉัน  ไหมตะวัน
คนในฝัน ของฉัน  ได้จากลา
อยากจะลอง  สอบถาม  ตะวันว่า
บนนภา  นั้นเหงา  สักปานใด
      อันชาตินี้  เกิดมา  พิการรัก
อยากสลัก  รักลง  บนห้องใจ
แต่อาภัพ  กลับช้ำ  ไม่มีใคร
มาห่วงใย  คอยอยู่  คู่พักพิง”