ฉันก็เคยหวังใจในก่อนหน้า
หากโตมา หวังใคร ไม่เมินหมาง
เป็นหนึ่งคน บนวิถี ที่จัดวาง
แสงสว่าง บั้นปลาย ดังหมายปอง
เป็นเด็กทุ่ง มุ่งความ สิ่งงามเลิศ
ให้บรรเจิด เกิดมี ที่สนอง
ไขว่คว้าหา ดั่งใจ เพื่อหมายจอง
หวังครอบครอง ด้วยสิทธิ์ คิดมุ่งทำ
แต่ความจริง สิ่งหวัง ดูต่างค่า
มิสมดัง ปรารถนา ช่างน่าขำ
เป็นได้เพียง ฝันลมแล้ง เหมือนแสร้งอำ
คงเป็นกรรม ...ของเรา เฮ้อ!!!เศร้าจัง
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
