เอื้อนคำออกบอกสาว...โอ้ชาวสวน
คะนึงนวลจวนใจหนีไกลร่าง
ห่อรักโผยโปรยปลงอนงค์นาง
สัมผัสปรางอย่างจิตนิมิตนั้น
ชื่นกลิ่นกายหมายดอมยากออมอด
แม้ปรากฏเพียงเพ้อละเมอฝัน
ก็กัดกร่อนช้อนใจให้ถึงกัน
เร้ารำพันรันรบกระทบมาน
ฤาเสน่ห์เล่ห์ลวงให้ห่วงหา
ดุจจันทราพริ้งพรายยามฉายฉาน
เสกมนตร์สาปภาพดาวพริบพราวพาน
หลายหมื่นล้านคลานเคล้าพะเน้าพะนอ
คะนึงนวลจวนใจหนีไกลร่าง
ห่อรักโผยโปรยปลงอนงค์นาง
สัมผัสปรางอย่างจิตนิมิตนั้น
ชื่นกลิ่นกายหมายดอมยากออมอด
แม้ปรากฏเพียงเพ้อละเมอฝัน
ก็กัดกร่อนช้อนใจให้ถึงกัน
เร้ารำพันรันรบกระทบมาน
ฤาเสน่ห์เล่ห์ลวงให้ห่วงหา
ดุจจันทราพริ้งพรายยามฉายฉาน
เสกมนตร์สาปภาพดาวพริบพราวพาน
หลายหมื่นล้านคลานเคล้าพะเน้าพะนอ
แสงจันทร์ทรา มีค่า กว่าหลายสิ่ง
มิแอบอิง พิงเทียบ เปรียบได้หนอ
ใจยังว่าง ร้างไร ใครเฝ้ารอ
ทุกวันพ้อ ท้อทด สลดเดียว
แสงดาวราย ปลายฉาบ ที่ทาบฟ้า
หมายชายตา พาแล ชะแง้เหลียว
มิอาจเอื้อม เชื่อมไป ใต้ฟ้าเรียว
แค่ยึดเหนี่ยว เสี้ยวจิต พิศเพริศแพรว
"ดาวระดา" มีค่า มิกล้าทาบ
เคียงแสงฉาบ อาบทา มีค่าแล้ว
เพียงเหลือบแล เร้นลอด สอดฉายแวว
ดุจดวงแก้ว ส่องกลาง หว่างใจ"ดิน"
มิแอบอิง พิงเทียบ เปรียบได้หนอ
ใจยังว่าง ร้างไร ใครเฝ้ารอ
ทุกวันพ้อ ท้อทด สลดเดียว
แสงดาวราย ปลายฉาบ ที่ทาบฟ้า
หมายชายตา พาแล ชะแง้เหลียว
มิอาจเอื้อม เชื่อมไป ใต้ฟ้าเรียว
แค่ยึดเหนี่ยว เสี้ยวจิต พิศเพริศแพรว
"ดาวระดา" มีค่า มิกล้าทาบ
เคียงแสงฉาบ อาบทา มีค่าแล้ว
เพียงเหลือบแล เร้นลอด สอดฉายแวว
ดุจดวงแก้ว ส่องกลาง หว่างใจ"ดิน"
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
