นวลแสงน้อยจากพระจันทร์
ส่องแสงท่ามกลางคืนเงียบงัน . .. กระทบก้อนหิน
คืนแล้ว ~ คืนเล่า ที่ส่งความห่วงใยมายังพื้นดิน
ความเงียบยังคุ้นชิน . .. ก้อนหินยังไร้หัวใจ
ต่อให้พระจันทร์ร่วงลงมาจากฟ้า
คงไม่มีทางสลายความเย็นชา . .. ของใครได้
ใจเธอแข็งกระด้างเหมือนก้อนหินก้อนนั้น ~ ที่เกินความสามารถฉัน . . จะเข้าใจ
ความรักของฉันเปรียบเหมือนพระจันทร์ดวงเศร้าที่ทำได้ . .. แค่ส่งสายใยเส้นบาง ~ บาง
ระยะห่างของฉันคงไกลเกิน
เมื่อเธอยังตั้งใจเมินหมาง
รู้บ้างไหม? . . . มีใครเขาอ้างว้าง
ไม่รู้จะทำอย่างไรกับความหวังครึ่ง ๆ กลาง ๆ ที่เธอให้ดี~*
. . .
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
