บางครั้ง...โลกโศกเศร้า เหงาอ้างว้าง
อยู่ในทาง เปลี่ยวเปล่า คราวสับสน
กลืนน้ำตา ฝ่าฝืน ยืนสู้ทน
ฟ้าก็หม่น มืดทั่ว ถึงหัวใจ
รักหรือ.?..คือฝันหนึ่ง ในมนุษย์
มิอาจหยุด ยื้อหมาย คล้ายสงสัย
ทั้งสุขเศร้า ซื่อนัก เมื่อรักใคร
ก็กอดไว้ หวังวัน อันชื่นตา
โลกใบหนึ่ง ในมือ ที่ถืออยู่
รักจึงรู้ ลดล้น บนคุณค่า
ต่อเมื่อ เหลือคำถาม ในน้ำตา
ความห่วงหา ลิบหรี่ ไม่มีกัน
ไม่เหลือรอย คอยอยู่ ในรู้สึก
และสำนึก ไม่งาม ตามความฝัน
ถึงทางแยก แหลกลับ ไปกับวัน
จึ่งมืดนั้น หนักใน หัวใจคน
ดั่งเดินทาง กลาง-เล ลมเห่หวน
เคียงขบวน บ่าคลื่น ในคืนหม่น
พายุเย้ย ผืนน้ำ ก็ลามลน
จะร่วงหล่น หรือฟื้น ขึ้นยืนเย็น
หยั่งทิศทาง ห่างเหิน ก็เกินกล่าว
เหมือนเร่งร้าว รองยืน ความขื่นเข็ญ
ชะตาหนอ รอฟื้น ดั่งคืนเพ็ญ
กลับได้เห็น หัวใจ ไกล้ดับลง
ธรรมดา
ไม่ทราบเขียนอะไรเหมือนกันนะครับ คุณรการฯ
ยิ่งเขียนยิ่งงง!!!
๕๕๕ ยังไม่ทันได้หายงง ยังโดนคุณ อัสดง ปาดหน้าอีก
ต่อจาก คุณบูรฯ นะครับ
อยู่ในทาง เปลี่ยวเปล่า คราวสับสน
กลืนน้ำตา ฝ่าฝืน ยืนสู้ทน
ฟ้าก็หม่น มืดทั่ว ถึงหัวใจ
รักหรือ.?..คือฝันหนึ่ง ในมนุษย์
มิอาจหยุด ยื้อหมาย คล้ายสงสัย
ทั้งสุขเศร้า ซื่อนัก เมื่อรักใคร
ก็กอดไว้ หวังวัน อันชื่นตา
โลกใบหนึ่ง ในมือ ที่ถืออยู่
รักจึงรู้ ลดล้น บนคุณค่า
ต่อเมื่อ เหลือคำถาม ในน้ำตา
ความห่วงหา ลิบหรี่ ไม่มีกัน
ไม่เหลือรอย คอยอยู่ ในรู้สึก
และสำนึก ไม่งาม ตามความฝัน
ถึงทางแยก แหลกลับ ไปกับวัน
จึ่งมืดนั้น หนักใน หัวใจคน
ดั่งเดินทาง กลาง-เล ลมเห่หวน
เคียงขบวน บ่าคลื่น ในคืนหม่น
พายุเย้ย ผืนน้ำ ก็ลามลน
จะร่วงหล่น หรือฟื้น ขึ้นยืนเย็น
หยั่งทิศทาง ห่างเหิน ก็เกินกล่าว
เหมือนเร่งร้าว รองยืน ความขื่นเข็ญ
ชะตาหนอ รอฟื้น ดั่งคืนเพ็ญ
กลับได้เห็น หัวใจ ไกล้ดับลง
ธรรมดา
ไม่ทราบเขียนอะไรเหมือนกันนะครับ คุณรการฯ
ยิ่งเขียนยิ่งงง!!!
๕๕๕ ยังไม่ทันได้หายงง ยังโดนคุณ อัสดง ปาดหน้าอีก
ต่อจาก คุณบูรฯ นะครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
