วันสงกรานต์ที่หนึ่งปีมีหนเดียว
ฉันอยากออกไปสาดน้ำ ประแป้ง กับเพื่อนๆ
หรือแม้กระทั่งออกไปเที่ยวเตร่ยามแสงตะวันสาดส่อง
แต่ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น
เพราะอะไรน่ะเหรอ
ก็เพราะว่าเธอขอให้ฉันอยู่บ้านอย่างเหงาหงอยน่ะสิ
สงสารแก้มนวลขาวของฉันนะ
มันคงเหงาเหลือประมาณ
แต่วินาทีที่เธอพูดเสร็จ
แก้มของฉันมันก็ดูเริงร่าขึ้นมา
ดูสิ! ตอนนี้ คนนับร้อยนับพันมาหาฉัน
เขามาทำอะไรกันล่ะ
ลืมไป วันนี้วันสงกรานต์ เขามาประแป้งกัน
ขอโทษนะ
ฉันทำตามที่เธอขอแล้ว
แต่เธอไม่ได้ขอคนอื่น
เขาเลยมาประแป้งฉันน่ะ ฉันเสียใจ
ฉันอยากออกไปสาดน้ำ ประแป้ง กับเพื่อนๆ
หรือแม้กระทั่งออกไปเที่ยวเตร่ยามแสงตะวันสาดส่อง
แต่ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น
เพราะอะไรน่ะเหรอ
ก็เพราะว่าเธอขอให้ฉันอยู่บ้านอย่างเหงาหงอยน่ะสิ
สงสารแก้มนวลขาวของฉันนะ
มันคงเหงาเหลือประมาณ
แต่วินาทีที่เธอพูดเสร็จ
แก้มของฉันมันก็ดูเริงร่าขึ้นมา
ดูสิ! ตอนนี้ คนนับร้อยนับพันมาหาฉัน
เขามาทำอะไรกันล่ะ
ลืมไป วันนี้วันสงกรานต์ เขามาประแป้งกัน
ขอโทษนะ
ฉันทำตามที่เธอขอแล้ว
แต่เธอไม่ได้ขอคนอื่น
เขาเลยมาประแป้งฉันน่ะ ฉันเสียใจ
บัณฑิตเมืองสิงห์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
