อยู่บ้านสวน สอยขนุน ใจครุ่นคิด
ถึงมิ่งมิตร ชิดใกล้ ไม่หายปลื้ม
นานวันจาก พรากลา ท่าจะลืม
เคยหยิบยืม ยื่นข้าวปลา แลกอาหาร
เห็นมะม่วงพวงน้อยฝั่งขะโน้น
หญ้าปรกโคนเพลี้ยลงพลอยสงสาร
รีบเถิดหนา“ซาซี”รี่กลับบ้าน
ชลประทานก็เสร็จแล้วนะแก้วตา
มาช่วยกันผันน้ำทดข้ามสวน
ค่อยใคร่ครวญปลูกฝรั่งเป็นฝั่งฝา
ลืมให้สิ้นถิ่นแคว้นแดนมายา
แล้วกลับมาซบดินถิ่นนี้เถอะ
เนิน จำราย
น้ำท่วมเอ่อ สองฝั่ง อย่างคราคร่ำ
ฝนตกย้ำ น้ำนอง มองเปื้อนเปรอะ
จะเดินไหน ไปมา ขาเลอะเทอะ
แต่ช่างเหอะ เราลูกทุ่ง มุ่งจำจร
เมื่อน้ำมา ปีกลาย ทำลายเรียบ
ต้นไม้เพียบ เน่าพลอย ลอยสลอน
ทั้งมะม่วง มะพร้าว สะเดาดอน
ขาดทุนรอน ตายหมด สลดเรา
ไม่เคยลืม ผ้านุ่ง ลืมถุงซิ่น
แม้แต่กลิ่น สาบสาง มิสร่างเศร้า
อยากจะกลับ ลำนำ ภูมิลำเนา
ยังที่เก่า เคล้าเคย เอ่ยอ้อนกัน
ฝนตกย้ำ น้ำนอง มองเปื้อนเปรอะ
จะเดินไหน ไปมา ขาเลอะเทอะ
แต่ช่างเหอะ เราลูกทุ่ง มุ่งจำจร
เมื่อน้ำมา ปีกลาย ทำลายเรียบ
ต้นไม้เพียบ เน่าพลอย ลอยสลอน
ทั้งมะม่วง มะพร้าว สะเดาดอน
ขาดทุนรอน ตายหมด สลดเรา
ไม่เคยลืม ผ้านุ่ง ลืมถุงซิ่น
แม้แต่กลิ่น สาบสาง มิสร่างเศร้า
อยากจะกลับ ลำนำ ภูมิลำเนา
ยังที่เก่า เคล้าเคย เอ่ยอ้อนกัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
