อยู่บ้านสวน สอยขนุน ใจครุ่นคิด    
ถึงมิ่งมิตร ชิดใกล้ ไม่หายปลื้ม
นานวันจาก พรากลา ท่าจะลืม   
เคยหยิบยืม ยื่นข้าวปลา แลกอาหาร
เห็นมะม่วงพวงน้อยฝั่งขะโน้น     
หญ้าปรกโคนเพลี้ยลงพลอยสงสาร
รีบเถิดหนา“ซาซี”รี่กลับบ้าน   
ชลประทานก็เสร็จแล้วนะแก้วตา
มาช่วยกันผันน้ำทดข้ามสวน   
ค่อยใคร่ครวญปลูกฝรั่งเป็นฝั่งฝา
ลืมให้สิ้นถิ่นแคว้นแดนมายา   
แล้วกลับมาซบดินถิ่นนี้เถอะ


เนิน จำราย