บ้านสวนเรา ตอนนี้ ที่หงอยเหงา
พี่น้องเรา ย้ายแยก แตกสาขา
เพราะไม่ได้ ทำสวน ชวนระอา
เมื่อน้ำมา พืชหมด สลดใจ
ฉันเป็นอีก หนึ่งในนั้น ผันชีวิต
มาลิขิต ตนเอง บรรเลงใฝ่
ชีวิตเดี่ยว ดั้นด้น สู้ทนไป
โลกออนไลน์ หมายมุ่ง อาจรุ่งเกิน
บริการ ว่องไว ให้กับเด็ก
ถูกสเป็ค หนักหนา พาสรรเสริญ
เนตกว้างไกล ไปล้ำ ซ้ำเจริญ
พอเพลิดเพลิน สุขใจ ในวงจร
ไม่เคยลืม ผืนดิน ถิ่นที่อยู่
สำนึกรู้ ถูกผิด มิคิดถอน
รอสักนิด คิดคืน มิคลายคลอน
ยังอาวรณ์ ตอนอยู่สวน มิด่วนลืม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
