วันพรุ่ง...
คอยจรุงมุ่งประเทืองให้เรืองศรี
เพียรเฝ้าหวังฝังอุรานับนาที
เห็นวลีพลีสำแดงแฝงรสกานท์
หวังอักษรกลอนเกิดบรรเจิดฤทธิ์
ชวนเพ่งพิศพินิจชมสมสนาน
มอบภิรมย์พรมทรวงซ่านดวงมาน
ให้สราญกานท์กลอนขจรจินต์
โอ้อกเราเฝ้ารอขอมากไหม?
ต้องทำใจให้เห็นเป็นนิจสิน
จนคุ้นเคยเฉยชาเป็นอาจิณ
เฝ้าถวิลจินตนาตั้งตา...รอ..
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
