ตั้งแต่แปรงสีฟันขาดคู่
ได้แต่เก็บอีกอันหนึ่งไว้ดูต่างหน้า
หมอนสองใบกับผ้าห่มหนึ่งผืน . .. ที่เคยซุกตัวในคืนลมหนาวมา
กลายเป็นอุปกรณ์ซับน้ำตาจนเปียกปอน
. . . . .
สายลมพัดแผ่วมาทางหน้าต่าง
ผ้าม่านลายดอกคอสมอสผืนบาง . .. พลิ้วไหวเพราะสายลมอ่อน
"หัวใจของคุณ" เหมือนสายลมพัดไหว - - ไม่แน่นอน
“หัวใจฉัน” เหมือนผ้าม่านผืนบางที่ปลิวว่อนเพราะสายลม
. . . . .
เบื้องหลังกรอบหน้าต่างบานเก่า . . ที่ผ้าม่านลายดอกคอสมอสแขวนรอ
คนในห้องนั้น- - รินน้ำตาคลอ . .. ด้วยความขื่นขม
มีเพียงหัวใจผุกร่อนซึ่งถูกความเหงาดับจม
กับเสียงตัดพ้อต่อพระจันทร์ดวงกลม . .. ว่า “คิดถึงคุณ” ~*
. . .
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
