ช่างเร้นลี้ หลบเร้น เป็นนักหนา
จะคาดเดา เอาใจแท้ แม่กานดา
มิรู้ว่า จะพาตรง หรือหลงทาง
ยิ่งโกรธนัก เขาว่ารัก เป็นที่สุด
ต้องรีบผุด รุดง้อ อย่ารอหมาง
ปากก็ไล่ แต่ใจคง อย่าหลงพราง
เดี๋ยวแม่ขว้าง กลางหลัง หากพลั้งจร
ปากกับใจ ไม่ตรงหรอก ขอบอกไว้
พูดอะไร ให้กลับหลัง ดังย้อนศร
ตื้อๆหน่อย ค่อยเย็น เป็นแน่นอน
แพ้ลูกอ้อน งอนง้อ เป็นต่อเอย...
เผ่น!!.........
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
