อยากให้ผ่านค่ำคืนนี้ที่หมดหวัง
ใกล้ภินท์พังล้มแยกแตกสลาย
เมื่อได้เห็นคนสนิทชิดข้างกาย
นอนกอดก่ายก้าวข้ามล้วงพังดวงมาน
ให้นึกโกรธจะโทษใครอย่างใดเล่า
คลอเคลียเคล้าภาพที่เห็นเน้นส่งสาร
เธอเลือกเขามองเห็นเราเหล่ายักษ์มาร
ตัวหยาบกร้านไม่ถนอมกล่อมดวงใจ
เมื่อเจอคนที่ดีย่อมหนีห่าง
ความอ้างว้างก่อกำเนิดเกิดจากไหน
ทุกอณูสั่นกร้าวร้าวภายใน
แทบสิ้นไปในคืนนี้ที่ยืนยาว
อยากจะบอกรักเธอมากจากดวงจิต
ไม่เคยคิดใจจะดำจากค้ำขาว
เคล้าโลกีย์หนีความจริงทิ้งเรื่องราว
ส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งแล้วมุ่งจร
ปล่อยให้พี่สู้ปัญหายามคราค่ำ
ฟ้ามืดดำทีไรให้สังหรณ์
ยามหลับตาเห็นดวงหน้าพาออนซอน
แล้วจะหลับตานอนได้อย่างไร
อีกไม่กี่เพลาเข้าหาเช้า
เรื่องของเราคงจบสิ้นท้องถิ่นใส
คงต้องเดินก้มหน้าจากถิ่นไกล
เพื่อวันใหม่ได้เงยมองยามต้องลม
under
เมื่อความจริง ที่เห็น เด่นประจักษ์
ภาพคนรัก ก่ายกอด พรอดรักขรม
หัวใจจึง เจ็บปวด รวดร้าวตรม
ให้ขื่นขม อมทุกข์ สุขอย่างไร
เมื่อเขาเลือก ทางเดิน ก็เชิญปล่อย
อย่าได้หงอย สร้อยเศร้า เฝ้าถมไถ
จงรู้จัก หักอก โศกเพียงใด
ให้ข่มไว้ ในทรวง อย่าร่วงพรู
ให้คิดว่า เขานั้น พลันตายจาก
ถึงลำบาก ลำบน ต้องทนสู้
ให้ความรัก ครั้งนี้ เป็นเช่นครู
เตือนตนเอง เร่งหาคู่ อยู่ประคอง
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
