ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๒ ( ทุ่งแห่งเทียน )
ผู้แต่ง : baimai@sailom
..นาฬิกา จ้านำ ลำแสงส่อง
สู่ปลายปล่อง ช่องออก นอกป่าใหญ่
จึงเยื้องร่าง ย่างเดิน ดำเนินไป
ระคนใน ใจพรั่น หวั่นระแวง
เมื่อพ้นพง ดงไม้ ให้สว่าง
เป็นทุ่งคว้าง กว้างลิบ ระยิบแสง
มีเทียนตั้ง พรั่งพราว ดุจดาวแดง
เกินนับแจ้ง แท่งผุด สุดประมาณ
แต่เล่มละ คละต่าง ทั้งกว้างสั้น
มีหลายอัน นั้นดับ สลับสาน
เปลวสว่าง ต่างแสง แสดงกาล
สักครู่ผ่าน ทั้งลานวับ พลันดับลง
ทุ่งสะเทือน เลื่อนลั่น สนั่นเกรี้ยว
เพียงครู่เดียว เกลียวผืน กลืนฝุ่นผง
แล้วลอยลิ่ว ปลิวม้วน ก่อนหวนคง
เป็นดาวทรง องก์รวม ท่วมด้วยไฟ
ให้โชติช่วง ดวงแดง สาดแสงจ้า
แล้วมอดล้า คราดับ กลับขาวใส
ยะเยือกเย็น เป็นดาว อันหนาวใน
มิทันไร ให้เกิดสี ขจีครอง...
...ละหลากสี เขียวฟ้า อันตาคุ้น
คือโลกพรุน วุ่นวาย ทำลายสยอง
สัตว์ประเสริฐ เลิศล้น ถือตนครอง
หลงลำพอง ผองข้า ปัญญามี...
**********************
ไว้รออ่านตอนต่อๆไปด้วยนะครับ...ขอบคุณครับผม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
