ความรักจากคุณเป็นเหมือนสายฝน
หลั่งมาชโลมดินจนชุ่มชื้น
มอบชีวิตให้ต้นไม้ใบหญ้าเพียงชั่วข้ามคืน
บรรยากาศบนโลกสดชื่น .. . ในพริบตา
แต่แล้วลมฝนกลับสงบนิ่ง
เหลือไว้เพียงต้นไม้รอแตกกิ่งก้านสาขา
ความรักจากคุณจึงโหดร้ายกับฉันเสมอมา
เติมเต็มชีวิตในวันอ่อนล้า . .. แล้วปล่อยให้ตายอย่างช้า ~ ช้าเพราะการรอคอย
ความรักของฉันเหมือนต้นไม้
นานวันยิ่งหมดกำลังใจ . . . และท้อถอย
"รัก" ของเราจึงมีแค่ความทรงจำฝังรอย
รอวันยับย่อย . .. กับกาลเวลา~*
ขอคุณจงประจักษ์ในสายฝนแห่งความรักของผม
ว่ามากมายสมกับความหมายให้คุณซึ้งถึงคุณค่า
มากมายเสียจนท่วมท้นบ้านเรือนไร่นา
ก็เพราะว่า..ผมรักคุณมากมายเหลือเกิน
จึงจำใจต้องเป็นฝนหยาดสุดท้าย
ก่อนจะถูกสาปแช่งให้ตาย..ไร้ผู้สรรเสริญ
เอาเถิด..ผมจะหลั่งจากฟ้าลงมาใหม่ให้คุณได้เพลิดเพลิน
ขอคุณอย่าได้หมางเมิน..เพราะผมจะหลั่งลงมารดใจคุณคนเดียว
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
