สวัสดีครับ คุณแป้งน้ำ
ขอแจมด้วย และมอบกลอนชุดนี้ให้คุณแป้งน้ำ

ฝนตก
ดูซิฟ้ามืดมิดมาอีกแล้ว
คงไม่แคล้วกระหน่ำจนฉ่ำฟ้า
ชั่วนับหนึ่งถึงสิบเพียงพริบตา
ก็สาดซ่าซัดซู่ลงสู่ดิน
ซิมโฟนีบรรเลงบทเพลงฝน
ที่เวียนวนฤดูมิรู้สิ้น
เป็นทั้งนาทีแห่งชีวิน
แหละนาทีกลืนกินทำลายล้าง

มาเถิดเริงระบายกลางสายฝน
ล้างรอยมลทินหยาบและคราบด่าง
นานแสนนานเหลือเกินการเดินทาง
นานจนใจกระด้างดังกรวดทราย
แห้งแล้งเหลือเกินทางเดินนั้น
ฝุ่นเถ้ากำมะถันเป็นควันสาย
แดดส่องเม็ดกรวดเป็นประกาย
มีความตายอยู่ทุกขณะใจ

เธอเห็นฝนอึงอื้อนั่นหรือเปล่า
ถอดรองเท้าเถิดเธออย่าเผลอใส่
ให้สองเท้านิ่มเนื้อนุ่มละไม
สัมผัสไอน้ำฝนแต่หนเดียว
แล้วเธอจะหลงรักฤดูฝน
จะหลงมนต์ดอกไม้ใบไม้เขียว
เมื่อรอยปวดเจ็บปร่าถูกยาเยียว
เธอจะไม่เปล่าเปลี่ยวอีกต่อไป

ดูซิน้ำแห่งฟ้าเมื่อปรากฏ
โลกในบางบริบทช่างสดใส
ฝนรินบนใบไม้ทีละใบ
รอการกำเนิดใหม่ของสายรุ้ง

ฟ้าหลังฝนสวยเสมอหากเธอฝัน
เป็นความมหัศจรรย์ของวันพรุ่ง
จับมือเถิดเพื่อนยากเพื่อพยุง
เพื่อขี่รุ้งแสนสวยไปด้วยกัน…

๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕