แต่ก่อนนี้มีอยู่ไม่รู้ค่า
ปล่อยเวลาผ่านไปจนเห็นผล
เมื่อวงล้อโชคชะตาที่แยบยล
พรากชีวิตหนึ่งคนตลอดกาล
มองใบหน้าที่ชรายังจำได้
ถึงเมื่อครั้งเยาว์วัยที่แสนหวาน
เหมือนได้ผ่านมาแล้วนานแสนนาน
ช่วงเวลาวันวานที่แสนดี
ป้อมปราการแสนตระหง่านที่ปกป้อง
อยู่ในอ้อมอกพ่อผู้เรืองศรี
คุ้มกบาลทารกน้อยด้วยชีวี
แต่บัดนี้มอดไหม้กลายเป็นจุณ
สองมือที่โอบอุ้มประคองข้า
สองตักที่เหนื่อยล้าได้นอนหนุน
สองเท้าที่เคยกราบแสนละมุน
สองแขนที่อบอุ่นเมื่อกอดเรา
สายตาที่อ่อนโยนเมื่อมองลูก
ยัยไม่เคยรับรู้เจ้าคนเขลา
บัดนี้มองไม่เห็นแม้เพียงเงา
สบตารูปข้างเสาน้ำตาริน
น้ำเสียงที่ห่วงใยเมื่อถามหา
ยัยลูกจึงระอาช่างเลวสิ้น
พอถึงวันที่พ่อไร้ชีวิน
กลับเดือดดิ้นถามหาน้ำตานอง
อ้อมกอดที่แสนอุ่นอยู่แค่เอื้อม
ยัยลูกน้อยจึงเอือมไม่สนอง
รอจนวันที่แข็งเย็นเป็นเนื้อทอง
กลับร่ำร้องกอดร่างไร้วิญญาณ
แม้เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว
ที่ไขว่คว้าหาดวงแก้วไม่มีขาน
ยังเก็บซ่อนรอยร้าวไว้แสนนาน
สั่นสะท้านทุกคืนด้วยอาลัย
ปล่อยเวลาผ่านไปจนเห็นผล
เมื่อวงล้อโชคชะตาที่แยบยล
พรากชีวิตหนึ่งคนตลอดกาล
มองใบหน้าที่ชรายังจำได้
ถึงเมื่อครั้งเยาว์วัยที่แสนหวาน
เหมือนได้ผ่านมาแล้วนานแสนนาน
ช่วงเวลาวันวานที่แสนดี
ป้อมปราการแสนตระหง่านที่ปกป้อง
อยู่ในอ้อมอกพ่อผู้เรืองศรี
คุ้มกบาลทารกน้อยด้วยชีวี
แต่บัดนี้มอดไหม้กลายเป็นจุณ
สองมือที่โอบอุ้มประคองข้า
สองตักที่เหนื่อยล้าได้นอนหนุน
สองเท้าที่เคยกราบแสนละมุน
สองแขนที่อบอุ่นเมื่อกอดเรา
สายตาที่อ่อนโยนเมื่อมองลูก
ยัยไม่เคยรับรู้เจ้าคนเขลา
บัดนี้มองไม่เห็นแม้เพียงเงา
สบตารูปข้างเสาน้ำตาริน
น้ำเสียงที่ห่วงใยเมื่อถามหา
ยัยลูกจึงระอาช่างเลวสิ้น
พอถึงวันที่พ่อไร้ชีวิน
กลับเดือดดิ้นถามหาน้ำตานอง
อ้อมกอดที่แสนอุ่นอยู่แค่เอื้อม
ยัยลูกน้อยจึงเอือมไม่สนอง
รอจนวันที่แข็งเย็นเป็นเนื้อทอง
กลับร่ำร้องกอดร่างไร้วิญญาณ
แม้เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว
ที่ไขว่คว้าหาดวงแก้วไม่มีขาน
ยังเก็บซ่อนรอยร้าวไว้แสนนาน
สั่นสะท้านทุกคืนด้วยอาลัย
โดย... เมฆสีรุ้ง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
