เพียงใบไม้ใบหนึ่งซึ่งเขาทิ้ง
หลุดจากกิ่งสุมาลย์อันหวานหอม
จะปล่อยให้ลอยไปใจไม่ยอม
เผลอยกดอมรอยจูบเป็นรูปรอย
เจ้าของเจ้าเขาคงหลงเจ้านัก
จูบฝากรักอาวรณ์ก่อนทิ้งปล่อย
หวังที่จะเสี่ยงรักคงจักคอย
ไม่รีบสอยก็คงลงทะเล
เจ้าของเจ้าคือใครก็ไม่รู้
หอมจูบอยู่ซึ้งใจไม่ห่างเห
ยากควบคุมรุมเร้าเฝ้าทุ่มเท
เลยโมเมแอบย้ำจูบซ้ำรอย
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
