...ชีวิตหมา บ.ข.ส....

...ชีวิตหมา บ.ข.ส...

สายๆใกล้เที่ยงของวันที่ ๓๐ ธันวาคม พ.ศ.ที่ผ่านมา (๒๕๕๔) ขณะที่ผู้เขียนนั่งอยู่ที่สถานีขนส่ง อ.นางรอง จ.บุรีรัมย์ รอจับรถสายนครราชสีมา-สุรินทร์ เพื่อเดินทางต่อไปยังจังหวัดสุรินทร์ เอาของขวัญไปมอบให้พ่อกับแม่ในเทศกาลปีใหม่ ก่อนที่รถสายดังกล่าวจะมาถึงสถานี สายตาของผู้เขียนก็สะดุดกับภาพสุนัขหลายๆตัวที่วิ่งบ้างเดินบ้างนอนบ้าง กำลังข่มขู่กันเองบ้าง วนไปมาอยู่ในบริเวณสถานีขนส่ง ฉับพลันก็สะกิดอารมณ์กวีให้ปะทุขึ้นในห้วงคำนึง ได้แรงบันดาลใจจากภาพชีวิตสุนัขเหล่านั้น เกิดเป็นกลอนชุดนี้ขึ้นมา เนื้อความเป็นเสมือนคำรำพึงของสุนัขเอง---เชิญมวลมิตรทุกท่านที่แวะผ่านมาอ่านและติชมได้ ณ บัดนี้

เดินเตร็ดเตร่เร่ร่อนจรไปทั่ว
ทั้งหวาดกลัวทั้งหิว---น่าสงสาร
เนื้อตัวก็มอมแมมเหมือนขอทาน
เพ่งสายตา หาอาหาร เช้าจรดเย็น

ชีวิตหมา ไร้เจ้าของ ช่างหมองเศร้า
อยากมีเหย้าเรือนอาศัย แลไม่เห็น
จำยอมรับ โชคชะตา เกิดมาเป็น
เนื้อตัวเหม็น คนขับไล่ ไม่ใยดี

นอนเฝ้า บ.ข.ส. รอโชคลาภ
“ไก่ย่างหาบ หมูสักขา น่าสุขี”
ได้แต่ฝัน น้ำลายหยด อดทุกที
ใครจะมี เมตตา แบ่งหมากิน

เกิดเป็นหมา บ.ข.ส. ก็งี้แหละ
กว่าได้แทะ ไก่สักไม้ ใจแทบสิ้น
เคี้ยวกระดูก เหลือจากคน จนชาชิน
คลุกกับดิน อยู่กับฝุ่น จนคุ้นเคย

บ่อยครั้ง นั่งมองหน้า แม่ค้าหมู (ปิ้ง)
แม้เห็นอยู่ ว่าเขา ต้องทำเฉย
แต่เพราะหิว จึงกล้า เชิดหน้าเงย
ถูกเปรียบเปรย ด่าทอ ก็ยอมทน

เพื่อนชีวิต หลายตัว ที่กลัวอด
แสนรันทด ลักขโมย โดยไม่สน—
ว่าสักวัน อาจม้วย ด้วยมือคน
ขอเพียงตน ได้กิน ล้วนยินดี

บางวันก็ หายเศร้า คนเขาเลี้ยง
เห็นนกเอี้ยง มาแย่งกิน แล้วบินหนี
สัตว์เหมือนกัน แบ่งปันไป เป็นไรมี
หมากินที นกกินบ้าง สร้างสุขใจ

“หากภพหน้า เกิดเป็นหมา อีกหนึ่งชาติ
ขอบังอาจ ปรารถนา พบฟ้าใส
สาธุ...จง เป็น “หมาหลวง” ดวงเกรียงไกร
ถูกเลี้ยงใน วังทอง กิน..ของ..ดี.”***

...ส.เชื้อจันทร์...
๕ ม.ค. ๕๕

*** คำอธิษฐานจิตนี้ คิดและพูดแทนหมา บ.ข.ส.ทุกตัว