กลางสายลม พรมแผ่ว สัมผัสผิว
ระลอกริ้ว ชอนไช ไร้อกผิง
มีเพียงพุ่ม พฤกษ์ไพร ให้แอบอิง
หย่อนกายทิ้ง ทาบหลัง นั่งซึมเซา
หวนคะนึง นึกตรอง เฝ้ามองย้อน
อกสะท้อน ไห้หวน ยิ่งชวนเหงา
โอ้ความสุข ไฉนพราก ด่วนจากเรา
เหลือความเศร้า อัประมาณ เช่นงานลา.../
บูรพาท่าพระจันทร์
[/i]ระลอกริ้ว ชอนไช ไร้อกผิง
มีเพียงพุ่ม พฤกษ์ไพร ให้แอบอิง
หย่อนกายทิ้ง ทาบหลัง นั่งซึมเซา
หวนคะนึง นึกตรอง เฝ้ามองย้อน
อกสะท้อน ไห้หวน ยิ่งชวนเหงา
โอ้ความสุข ไฉนพราก ด่วนจากเรา
เหลือความเศร้า อัประมาณ เช่นงานลา.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
