..ที่เดิม..
.....
ฉันยังคงยืนอยู่ในที่เดิม…
ร่างต่างรอ ต่างเริ่ม เติมความรัก
เก็บหัวใจขึ้นมองเมื่อกรองถัก
ค่อยค่อยดูและรู้จักกับชีวา
ความทรงจำเสี้ยวหนึ่งของชีวิต
กับความคิดสะอาดพิลาสค่า
อยากหวนหาลาลับการกลับมา
ร่วมรักษาความรักพิทักษ์ใจ
…..
เวลาผ่านกาลเปลี่ยนเวียนและวน
งามความฝันเม็ดฝนบนฟ้าใหม่
เส้นทางเดินเกินพบก็หลบไป
เหมือนต้นไม้ผลัดใบในฤดู
คำสัญญาว้าเหว่ทะเลห่ม
ยินคลื่นลมพัดใบ-ไม้ไหวลู่
ทิ้งเวลาอ้างว้างหว่างประตู
จนเช้าตรู่รู้จักการทักทาย
ดวงอาทิตย์เย้าหยอกแล้วบอกว่า
เขาคงไม่กลับมาคราตื่นสาย
เห็นแต่เงาเมฆไหวอยู่ไกลกาย
กลางหนาวชื้นคืนหน่ายยังหายใจ
…..
ยืนอยู่ตรงที่เดิมในคืนนี้
แม้พระจันทร์ริบหรี่ยังมีใส
ถึงเธอไม่กลับมาจากฟ้าไกล
จะเก็บฝัง“ หัวใจ ” ไว้ดังเดิม!
…..
ภาพจาก bloggang.com
เราเพียงผ่านมาพบเพื่อพลัดพราก
เราไม่อาจข้ามผ่านกาลเวลา
เพื่อย้อนมายืนหยุดยังจุดเริ่ม
วิถีขื่นคืนค่ำทบซ้ำเติม
เรื่องราวเดิมบีบใจไม่อาจยื้อ
เราเพียงผ่านมาพบเพื่อพลัดพราก
กล่าวสัญญาเพียงฝากคำยึดถือ
หวังคืนกลับเคียงกันวันปล่อยมือ
แท้จริงคือห่างกันนิรันดร
...
อยู่ในโลกโศกเศร้าฉันเฝ้าฝัน
ใต้ตะวันร้อนแรง ฉันแรงอ่อน
ปาฏิหาริย์หลุบปีกดาวหลีกจร
แสวงพรศักดิ์สิทธิ์จากทิศใด
เมื่อขอบฟ้าลั่นกลองทำนองพลบ
จะรินลบหนทางสว่างไสว
เราจะเป็นวันวานและผ่านไป
คิดถึงฉันหรือไม่? ..ฉันไม่รู้
เสียงหัวเราะวันวานหวานจับใจ
กังวานไหวในท่ามความหดหู่
มือแห่งพรมแดนมิตรปิดประตู
แยกเราอยู่ไกลมากจากชีวิต-
ที่คิดถึง..
ม่านน้ำตาตกตึง ขึงสถิต
เผลอเดินทางห่างไกลออกไปนิด
หวังใจกลับเคียงชิด..กลับโชคร้าย
เราจะต้องขมขื่นกี่หมื่นครั้ง
แบกความหวังไปสุดยังจุดหมาย
เมื่อเรายืนอยู่ท่ามความเป็น-ตาย
โดยที่หายใจอยู่รู้หนาว-ร้อน.
เราไม่อาจข้ามผ่านกาลเวลา
เพื่อย้อนมายืนหยุดยังจุดเริ่ม
วิถีขื่นคืนค่ำทบซ้ำเติม
เรื่องราวเดิมบีบใจไม่อาจยื้อ
เราเพียงผ่านมาพบเพื่อพลัดพราก
กล่าวสัญญาเพียงฝากคำยึดถือ
หวังคืนกลับเคียงกันวันปล่อยมือ
แท้จริงคือห่างกันนิรันดร
...
อยู่ในโลกโศกเศร้าฉันเฝ้าฝัน
ใต้ตะวันร้อนแรง ฉันแรงอ่อน
ปาฏิหาริย์หลุบปีกดาวหลีกจร
แสวงพรศักดิ์สิทธิ์จากทิศใด
เมื่อขอบฟ้าลั่นกลองทำนองพลบ
จะรินลบหนทางสว่างไสว
เราจะเป็นวันวานและผ่านไป
คิดถึงฉันหรือไม่? ..ฉันไม่รู้
เสียงหัวเราะวันวานหวานจับใจ
กังวานไหวในท่ามความหดหู่
มือแห่งพรมแดนมิตรปิดประตู
แยกเราอยู่ไกลมากจากชีวิต-
ที่คิดถึง..
ม่านน้ำตาตกตึง ขึงสถิต
เผลอเดินทางห่างไกลออกไปนิด
หวังใจกลับเคียงชิด..กลับโชคร้าย
เราจะต้องขมขื่นกี่หมื่นครั้ง
แบกความหวังไปสุดยังจุดหมาย
เมื่อเรายืนอยู่ท่ามความเป็น-ตาย
โดยที่หายใจอยู่รู้หนาว-ร้อน.
แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
