มีดคมทื่อ มือจับ ลับดินสอ
แท่งสีมอ ไส้ดำ หนูกำแน่น
ถากถูเปลือก เถือกถลอก ออกจากแกน
เหลากลมแบน เพื่อเหตุ เจตนา
หยิบกระดาษ วาดเขียน โรงเรียนให้
เบาบางใบ กว้างสิบ ยาวสิบห้า..นิ้ว
พบรอยพับ ยับยู่ยี่ คลี่ออกมา
ค่อยกะกา กั้นกง ขีดลงลาย
หน้า.ตากลม ผมริ้ว คิ้วค้อมโก่ง
จมูกโด่ง ปากกระจับ กลับขึ้นหงาย
ฟันหน้าหลอ คอตั้ง หูบังบาย
หนวดเคราคล้าย จีนแปลก แขกอาซิง
คือ.ชายชาญ กร้านกรำ ทำงานหนัก
ที่หนูรัก กว่าใคร ใดทุกสิ่ง
แม่บอกเล่า เขาเป็น เช่นคนจริง
แล้วทอดทิ้ง หนูไกล ไม่กลับมา
มิมีกรอบ ขอบไว้ ให้สวยสะ
แต่หนูจะ ปะ.ปิด ติดข้างฝา
จุดธูปเทียน เวียนภาพ กราบบูชา
ทุกค่ำ.ครา ถอยถด หมดเรี่ยวแรง
จากวันนั้น ครรนึง ถึงวันนี้
ยังคงมี ภาพพริ้ม พ่อยิ้มแฉ่ง
เวลาวัน ผันไป ไม่เปลี่ยนแปลง
รักล้นแฝง สถิต...จิตรกรน้อย
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
