โลกกว้าง...ทางใหญ่
ใจเธอสับสนรู้ไหม...ใช่ "เสนอ"
ความอ้างว้างร้างลา...พาพบเจอ
คนเหงาเศร้าเผลอ...ละเมอ....กัน



นานเพียงไหน
ไม่เคยเปลี่ยนไป...แม้ในฝัน
ทั้งหลับ ทั้งตื่น ฟื้นกลางวัน
กลางคืนมองจันทร์...มันเปลี่ยวใจ



โดดเด่น...โดนเดียว
มองโค้งจันทร์เสี้ยว...เคียวหวั่นไหว
ตระการผ่านฟ้า...นภาใด
สาดแสงสีใส...ในกมล



หทัยกาญจน์
๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
 
[/color]