แด่พ่อ....จาก ลูก

อดีตผ่านกาลก่อนย้อนอดีต
ช่วงชีวิตลิขิตไว้ในวันเก่า
ความทรงจำย้ำจินต์ถิ่นลำเนา
ที่ตัวเราได้เกิดกำเนิดมา

ดูลางๆมิจางหายคับคล้ายครับ
ตั้งแต่นับปฐมวัยสี่วรรษา
เคยขี่คอพ่อสนุกสุขเฮฮา
เรียกอาปาเต้นรำทำเอามันส์

ไปดูหนังกลางแปลงแห่งหมู่บ้าน
เพราะนานๆผ่านมาทีมี(เย้)สุขสันต์
มิจบเรื่องเนื่องจากหลับคอพับพลัน
ขากลับนั้นขี่หลังพ่อห้อสบาย

โตมาหน่อยค่อยเพียรเรียนป.๑
จำติดตรึงซึ้งอยู่มิรู้หาย
ซ้อนรถถีบรีบปั่นฉันแนบกาย
กอดพ่อหมายปลอดภัยให้มั่นคง
ผ่านสะพานไม้โครมๆเพราะโทรมนั่น
ขึ้นเนินชันปั่นแข่งเร่งแรงส่ง
ฉันชอบใจถึงเนินแล้วแล่นลง
เป็นทางตรงพุ่งลิ่วฉิวเร็วไว
บางครั้งพ่อแรงล้าเพราะว่าเหนื่อย
ทั้งปวดเมื่อยกายาร้อนฉ่าไข้
ต้องเข็นรถขึ้นตลิ่งยิ่งเข็ญใจ
นึกย้อนไปให้สงสารพาลจาบัลย์

จำตอนฉันป.๒ต้องเจ็บไข้
หลายวันไปมิสร่างซากายาฉัน
ด้วยยุงลายร่ายพิษติดโรมรัน
นอนเจ็ดวันฉันมึนเวียนแทบเจียนตาย
ตื่นลืมตาคราใดได้เห็นพ่อ
นั่งเฝ้ารอข้างเตียงมิเลี่ยงหาย
ด้วยเป็นห่วงตัวฉันพลันพลิกกาย
ทำให้สายน้ำเกลือหลุดเข็มผุดแทง

ตอนฉันโตขึ้นมานับว่าแย่
เพราะมีแต่ทะโมนโผนผาดแผลง
ม.๕-๖ยกน้ำจัณฑ์ฉันทองแดง
เที่ยวทุกแหล่งแห่งไหนไปทุกคืน
พ่อมิเคยดุด่าบ้าทำร้าย
แม้นลูกชายทำตัวชั่วสุดฝืน
แต่ใจเย็นตักเตือนแทนแม้นเต็มกลืน
อยู่บนพื้นฐานรักจักประคอง

วันเวียนวารกาลเปลี่ยนฉันเรียนรู้
หันหลังดูบิดาน่าเศร้าหมอง
แก่ชราร่วงไปเข้าวัยทอง
หลังเริ่มก่องหนังเหี่ยวย่นด้วยพ้นวัย

มีเรื่องราวยาวกว่าคณานับ
จะขานขับให้หมดโพสไม่ไหว
เพียงอยากบอกออกเอ่ยเผยพูดไป
รักสุดใจบิดรแลมารดา

ขอเทพไทในสรวงห้วงสวรรค์
สิ่งมิ่งขวัญอรรณพจบเวหา
โปรดอวยชัยให้พรวอนเทวา
ออนไลน์มายิงตรงลงบ้านกลอน
แล้วสะท้อน ออนเอ็มจัดเต็มให้
พี.เอ็ม.ไปไวจริงดุจยิงศร
ให้ไร้ทุกข์มีสุขยิ่งมิ่งบิดร
ปราศจากร้อนโรคามากล้ำกราย
เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ลูกหลาน
ตราบเท่าวารผ่านปีมิหนีหาย
ขออายุวรรณะพละกาย
ให้มั่นหมายชั่วกาลนานนิรันดร์

รักพ่อครับ
เด็กชายฟ้า แซ่อึ้ง