Re: พักยก..ให้น้ำนะท่านรพี

ดันทุรังยังคึกนึกว่าหนุ่ม
โรคเข้ารุมกลุ้มสกรัมทำเป็นซ่า
เข้าโรงหมอต่อกระซิกระริกฮา
ทำเป็นว่าแข็งแรงตะแบงเดิน

ท้องร่วงตกอกเอ๋ยใครเคยบ้าง
กินทุกอย่างหม่ำฟัดไม่ขัดเขิน
ผิดสำแดงแจ้งเหตุปวดรวดร้าวเกิน
รีบอัญเชิญสุขาข้ารีบจอง

สิบกว่าครั้งยังไหวใคร่เล่นหัว
มิรู้ตัวแก่คร่าคร่ำทำจองหอง
เข็มแทงสอยห้อยน้ำเกลือเหงื่อไหลนอง
รู้ว่าต้องพ่ายแพ้แก่ชรา

ยังคุยโตโอ่เขื่องเรื่องเล็กน้อย
แค่จิ๊บจ๊อยด้อยจังยังไหวน่า
หกสิบย่ำกำลังแรงวังชา
ยังคงเส้นคงวาข้าสู้ทน

เหลือบจ้องมองน้ำเกลือเหลือ200
เฝ้าแต่คอยถอยนับจิตสับสน
พยาบาลขานปลุกรีบลุกลน
เป็นไงผลวินิจฉัยใคร่อยากฟัง

หวังกลับบ้านเอามากมิอยากอยู่
สังเกตดูผุดลุกแลผุดนั่ง
ขึ้นอยู่เขียงเตียงหมอฝ่อใจจัง
อยากลับยังสู่สถานบ้านกลอนไทย

หยาดหยดลงตรงสายสู่ปลายเข็ม
ลัดเลาะเล็มเส้นโลหิตที่ปลิดไหว
ร่างเหยียดกายระคายคอต่อด้วยไอ
อีกหายใจให้ขัดอึดอัดจริง

หนาวสะท้านซ่านห่มพรมผืนผิว
นอนหน้านิ่วคิ้วขมวดเจ็บปวดยิ่ง
ขดตัวงอขออุ่นไอมิไหวติง
หัวหนุนอิงข่มตาหลับมิดับใจ

ร้อยโอสถรดรินกินกำซาบ
มิปลื้มปลาบเท่ากาพย์โคลงที่หลงใหล
อยากปลิดออกบอกตัดปัดโรคภัย
ป่วยครั้งใหม่ให้เป็นว่า "โรคบ้ากลอน"

หายไวๆนะครูรพี59

ฟ้า (มารสุรา)