ทำ เ ป็ น ไ ม่ แ ค ร์
แต่ลึกลึก.ความรู้สึกที่แท้..มันสั่นไหว
บอกกับตัวเอง.ว่าฉันคือคนของเธอ..เสมอไป
ทุกลมเข้าออก.ที่หายใจ..ยังเป็นเธอ
ทำ เ ป็ น ไ ม่ ส น
ปวดและเจ็บเกินทน..น้ำตาไหลเอ่อ
ยังคงคิดถึง.อยู่กับภวังค์ของคำว่า..เพ้อเจ้อ
ทั้งที่รู้ รู้ดี รู้ตัว รู้เสมอ ..ว่าไม่มีทางได้เธอกลับคืน
...คือความคิดถึง...
ตกอยู่บึ้ง ห้วงใน ใยต้องฝืน
แม้จะต้อง ระทม ขมกล้ำกลืน
ยังคงยืน-ยันมา ว่าตราตรึง
...เถอะกับความเสียใจ...
กักเก็บไว้ ทรงจำ ย้ำครั้งหนึ่ง
เคยมีรัก ปักบ่วง ห้วงคำนึง
ด้วยเคยซึ้ง หนักหนา คำว่ารัก.
"สุนันยา"
ตกอยู่บึ้ง ห้วงใน ใยต้องฝืน
แม้จะต้อง ระทม ขมกล้ำกลืน
ยังคงยืน-ยันมา ว่าตราตรึง
...เถอะกับความเสียใจ...
กักเก็บไว้ ทรงจำ ย้ำครั้งหนึ่ง
เคยมีรัก ปักบ่วง ห้วงคำนึง
ด้วยเคยซึ้ง หนักหนา คำว่ารัก.
"สุนันยา"
พ ย า ย า ม.. ซ่ อ น มั น ไ ว้ ใ น ค ว า ม ท ร ง จำ
แต่พอเผลอ.ทุกภาพกลับหวนย้ำ..เกินห้ามหัก
ใจมันมีแต่เขา.ยิ่งคิดยิ่งเศร้า..ร้าวใจนัก
เพราะคนอย่างฉันมันไม่รู้จัก..ไม่คิด ..ไม่รัก.. กระทั่งตัวเอง
ภ า ว น า ใ ห้ เ ว ล า
ช่วยเจือจางและรักษา..อย่าข่มเหง
ลบภาพรัก .ฉัน. เขา .ที่มีคำว่าเรา.. หายไปสักทีความวังเวง
ตอนนี้ไม่เหลือร่องรอยคนอวดเก่ง.. มีแต่ฉันคนนี้ที่อยู่กับตัวเอง .และหัวใจที่ไม่ชาชิน
แต่พอเผลอ.ทุกภาพกลับหวนย้ำ..เกินห้ามหัก
ใจมันมีแต่เขา.ยิ่งคิดยิ่งเศร้า..ร้าวใจนัก
เพราะคนอย่างฉันมันไม่รู้จัก..ไม่คิด ..ไม่รัก.. กระทั่งตัวเอง
ภ า ว น า ใ ห้ เ ว ล า
ช่วยเจือจางและรักษา..อย่าข่มเหง
ลบภาพรัก .ฉัน. เขา .ที่มีคำว่าเรา.. หายไปสักทีความวังเวง
ตอนนี้ไม่เหลือร่องรอยคนอวดเก่ง.. มีแต่ฉันคนนี้ที่อยู่กับตัวเอง .และหัวใจที่ไม่ชาชิน
โถ...ก็ใจ ของเรา เท่ากำปั้น
เป็นเลือดเนื้อ ทั้งท่อน ใช่ก้อนหิน
ถูกทำย ย่อมเจ็บ กว่าเหน็นกิน
เพราะไม่ชิน จึงชา ล้าเกินทน
จำหักห้าม ความเจ็บ เก็บไว้ก่อน
เป็นเงาซ้อน ตอนช้ำ ย้ำสับสน
แกร่งแค่ไหน ย่อมแพ้ เราแคคน
น้ำตาหล่น เพราะรัก...ที่ปักทรวง.
"สุนันยา"
เป็นเลือดเนื้อ ทั้งท่อน ใช่ก้อนหิน
ถูกทำย ย่อมเจ็บ กว่าเหน็นกิน
เพราะไม่ชิน จึงชา ล้าเกินทน
จำหักห้าม ความเจ็บ เก็บไว้ก่อน
เป็นเงาซ้อน ตอนช้ำ ย้ำสับสน
แกร่งแค่ไหน ย่อมแพ้ เราแคคน
น้ำตาหล่น เพราะรัก...ที่ปักทรวง.
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
