“ยังคงคิดถึง”
สายฝนพรำ ท่ามเสียง สำเนียงฟ้า
ค่ำคืนครวญ หวนหา พาหวั่นไหว
เคล้าคลอเสียง-กล้ำกลืน สะอื้นใน-
หนึ่งดวงใจ ปวดร้าว ไร้เงาเคียง
มองออกนอก หน้าต่าง ครั้งสายฟ้า-
ปราบแปลบมา คราค่ำ คำรามเสียง
ฝนโปรยปราย คล้ายพลอด สอดสำเนียง
จากคนเคย ร้อยเรียง เคียงกลอนกานท์
จำได้ไหม ใครเขียนกลอน ฉะอ้อนหา
หว่านวาจา สานถ้อย ร้อยคำหวาน
อ่านแล้วเคลิ้ม เติมเยาะ เซาะน้ำตาล
หวานเอยหวานสนิท ตึงติดทรวง
ย้อนคำนึง ถึงกาล ที่ผ่านผัน
คือช่วงวัน เพริศพราว ราวอยู่สรวง
ถึงเหงาบ้าง ยังยิ้มรื่น ชื่นแดดวง
มีคนห่วง คอยเย้า ความเศร้าเลือน
คงได้แต่ คิดถึง ซึ้งในจิต
เมื่อลิขิต จากฟ้า มาเชือดเฉือน
คงไม่มี วันกลับ รับขวัญเยือน
ทุกสิ่งเคลื่อน คล้อยกาล ผ่านเวลา
เปรียบเหมือนจันทร์ เดียวดาย ใต้เมฆหม่น
หลบสายฝน หล่นพรายปลายเวหา
ฝากคิดถึง ส่งผ่าน ม่านเมฆา
จากจันทรา เดียวดาย....ไปถึงเธอ...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
