นก เปลี่ยวคว้าง กลางฟ้าเวหาหาว
จันทร์ เปลี่ยวดาว ดาษดามหาศาล
คน เปลี่ยวโลก โศกเศร้าร้าวรังควาน
ใจ เปลี่ยวรัก ทรมาน เกินจะทน
....ไม่มีดวงตาที่ไม่เคยร้องไห้....
....ไม่มีดวงใจที่ไม่เคยสับสน....
....ไม่มีห้วงสมอง ที่ไม่เคยร้อนรน....
....จึงไม่มีคนที่เดียวดาย....
แม้นจ่อมจมตรมอาบ คราบน้ำตา
ตื่นมา ค่อยล้างหน้า ยังไม่สาย
ตราบใด เช้าวันนี้ ยังมิตาย
ปล่อยดวงแดด แผดผิวกาย ให้บรรเทา
....เทโพ....
จันทร์ เปลี่ยวดาว ดาษดามหาศาล
คน เปลี่ยวโลก โศกเศร้าร้าวรังควาน
ใจ เปลี่ยวรัก ทรมาน เกินจะทน
....ไม่มีดวงตาที่ไม่เคยร้องไห้....
....ไม่มีดวงใจที่ไม่เคยสับสน....
....ไม่มีห้วงสมอง ที่ไม่เคยร้อนรน....
....จึงไม่มีคนที่เดียวดาย....
แม้นจ่อมจมตรมอาบ คราบน้ำตา
ตื่นมา ค่อยล้างหน้า ยังไม่สาย
ตราบใด เช้าวันนี้ ยังมิตาย
ปล่อยดวงแดด แผดผิวกาย ให้บรรเทา
....เทโพ....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
