กอดตัวเองเบาเบา

จะอยู่เป็นเพื่อนกับความเหงาอีกนานแค่ไหน

ยินเสียงกระซิบแผ่วแผ่วของหัวใจ

ยิ่งดึกยิ่งหนาวทีไร. . .รู้ไหมยิ่งทรมาน

บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้

ไม่นานหรอกไม่นานเกินไป จะพ้นผ่าน

แค่ฤดูแห่งความเหงาที่เสียงกระซิบเบาเบายังกังวาล

บอกตัวเองว่าไม่นาน. . .ทั้งหมดของฤดูกาลคงผ่านไป

. . .ยิ่งเหงา. . .

เปิดเพลงฟังเบาเบายิ่งหวั่นไหว

มองดาวบนฟากฟ้ายามที่น้ำตาเปียกหัวใจ

ฉันเศร้าเกินไปใช่ไหม. . .ความเหงาในหัวใจจึงร้ายแรง

ละเลงร่ายลีลาระย้าระยับ

แปรเปลี่ยนปรับประปรายระบายฝัน

กลัดเกลากลุ่มก้อนกวีที่รำพัน

จับจ้องจันทร์แจ่มแจ้งสู่แหล่งกวินท์

ประดับประดาฟ้าสวยด้วยคมคำ

ถลาถล้ำย่ำย้ายระบายศิลป์

ระหกระเหินเดินร่ายคล้ายโบยบิน

ชีวาชีวินถิ่นรัก. .อักษรา

เมื่อเพียงตื่นฟื้นกายก็หายวับ

เพียงเลือนลับคลับคล้ายในชิวหา

เป็นเพียงศิลป์ดินห้วงบนลวงตา

เมื่อตื่นมาข้าหรือ?. . . คือกวี

ดวงดาวประจำใจ

เจ้าอยู่แห่งหนใดในปลายฟ้า

เนื้อคู่ของฉัน อีกกี่ล้านคืนวันจะลงมา

ซึมซับคืนวันที่เหว่ว้า. . .ปัดเป่าความเหงาอุราออกจากหัวใจ

บนรอยทางที่ยาวนาน

จะต้องผ่านกี่หมื่นล้านความหวั่นไหว

รอคอยเพียงซักคน. . .ที่จะร่วมทุกข์ทนเขาคือใคร

ยังรอแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หัวใจจะหาเจอ

คลื่นความถี่คงแตกต่าง

หรือสัญญาณคงยังห่าง. . .เกินพร่ำเพ้อ

ดาวดวงใดที่ปลายฟ้าจะจูนคลื่นความอ่อนล้าไปพบเธอ

ท่ามความรู้สึกที่พร่าเบลอ. . .เราคงหากันจนเจอ. .สักวันหนึ่ง

เมื่อเธอคือความรัก

ฉันจึงอยากรู้จักนะรู้ไหม

เมื่อเธอคือความห่วงหาที่ฉันรู้ค่ามากกว่าใคร

ฉันจึงอยากเก็บเธอไว้เพื่อใช้ทุกลมหายใจไปด้วยกัน

หากแต่เพียงชั่วคืนจะคืนกลับ

ภาพแห่งเธอจะเลือนลับเหมือนดั่งฝัน

ก็เพียงพอให้หัวใจได้ซึมซับอะไรอะไรที่สำคัญ

จนกว่าเราจะต้องจากกัน. . .ก็ไม่หวั่นหรอกคนดี

ขอแค่มีเธออยู่ข้างข้าง

ต่อให้โลกทั้งโลกจะอ้างว้างเกินกว่านี้

เราจะยิ้มไปด้วยกัน. . .จนเสี้ยวสุดท้ายของคืนวันที่เรามี

กระซิบยืนยันอีกซักที. . .รักเธอทุกวินาที. . .รักแบบนี้. .รักตลอดไป